Wstęp

Wielokrotnie obserwowałem, siedząc przed telewizorem, jak jakiś hollywoodzki aktor wychodzi na scenę – ponieważ przed chwilą wyczytali jego nazwisko – co oznacza, że nominowany do Oscara właśnie zamienił się w laureata. Jego wzruszenie jest wtedy tak wielkie, że nie wie, co ma powiedzieć. Zaczyna się jąkać. Być może zwyczajnie odgrywa tę skromność, bo kto jak kto, ale zdobywca takiego lauru spokojnie dałby sobie z tym radę. Myślę jednak, że aktor może w tym momencie odczuwać prawdziwe roztkliwienie i radość, które naturalnie przeradzają się w tremę.

Nasza noblistka Wisława Szymborska w swoim odczycie noblowskim w 1996 roku powiedziała: „Podobno w przemówieniu pierwsze zdanie jest zawsze najtrudniejsze. A więc mam je już poza sobą…”. Zdradzę ci pewien sekret: ten pierwszy akapit, który właśnie czytasz, jest jego dziesiątą wersją. A ja mam trochę trudniej, bo nie jestem ani zdobywcą Oscara, ani Nobla w dziedzinie literatury. Dlatego też bardzo się cieszę, że ten pierwszy krok jest już za mną i możemy zaczynać drugi, już całkowicie związany z tematem tej książki.

Czym się różni dobrze ubezpieczony człowiek od człowieka, który po prostu ma ubezpieczenie? Co to w ogóle znaczy być „dobrze ubezpieczonym”? Różnica jest subtelna. Albo wręcz niewyobrażalnie wielka. Mniej więcej taka jak między krzesłem zwykłym a krzesłem elektrycznym. Albo szejkiem z Arabii a szejkiem z KFC. Niby takie nic, ale jednak.

Po przeczytaniu tej publikacji to poczujesz. No to jak to z tobą jest? Masz zatem ubezpieczenie czy też jesteś ubezpieczony? A może w takim razie jeszcze nigdy nie miałeś ubezpieczenia? Jeśli tak jest, masz dużą szansę zrobić to dobrze już za pierwszym razem. To trochę jak z domami. Mówi się, że pierwszy buduje/kupuje się dla wroga, drugi dla przyjaciela, a dopiero trzeci dla siebie. Tak się mówi. Ale dlaczego właśnie tak?

Bo przed podejmowaniem ważnych decyzji nie przygotowujemy się do tego, nie odrabiamy lekcji. Robimy wszystko na hurra, a potem oczekujemy cudów. Albo chociaż zakładamy, że jakoś to będzie. Niektórzy urodzeni perfekcjoniści w strachu przed podjęciem złej decyzji nie podejmują w ogóle żadnych! A to błąd.